Μια μηχανή του Χρόνου στο 7 παρακαλώ!

Θέλω να πάω στη δεκαετία του '80. Τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν προλάβει να ξεχάσουν να κοκκινίζουν. Που ήξεραν τι θα πει παρέα. Που ζούσαν την αγάπη στην οικογένεια. Που το να φέρεις παιδια στο κόσμο ήταν κάτι πανέμορφο, με μια κοινωνία γεμάτη ευκαιρίες και όνειρα.
Σήμερα είσαι τουλάχιστον ποταπός εάν ονειρεύεσαι. Σήμερα δεν μπορείς να δεις τηλεόραση για πέντε λεπτά χωρίς να ακούσεις βρισίδια, σεξ, αθλιότητες...

Θέλω να ζήσω στον καιρό ...
που μπορούσα να φορέσω ρετρό φορεματάκια
που έπαιζα με bibibo & rockers, ευχούληδες και πιτσιποπάκια
που έβλεπα κινούμενα σχέδια με το μικρό μου πόνι
που κοιμόμουν τα βράδυα νωρίς με τους γονείς μου να με γλυκοφιλούν για καληνύχτα
που ξυπνούσα το πρωί με το carnation
που οι εποχές ήταν 4 και έρχονταν πάντα στην ώρα τους
που αφιερώναμε χρόνο στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα
που οι λέξεις "φίλος", "σ'αγαπώ", "στο υπόσχομαι" είχαν αξία
που στο δρόμο το απόγευμα παίζαμε "ψείρες", "μήλα" και "κορόϊδο"
που οι δασκάλες μας σε κάθε 10, μας κολλάγαν κι από ένα αυτοκόλλητο φωσφοριζέ
που δεν φοβόμουν να πάω μέχρι την παιδική χαρά για να παίξω με άλλα παιδάκια
που τα βιντεοπαιχνίδια ήταν 2: ο πακμαν και οι φουσκες
που η γυναίκα σεβόταν τον άντρα, κι ο άντρας την γυναίκα
που οι έγνοιες είχαν ημερομηνία λήξης
που η μουσική υπήρχε για να γράφει ιστορία

τότε που το μόνο που άξιζε να κάνεις όσο τίποτε άλλο είναι να ονειρεύεσαι...

...τότε... που η ζωή ήταν πράγματι ζωή...